O ρόλος και η σημασία του κοχυλιού στην καθημερινή ζωή από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Αν μελετήσει κανείς το ρόλο που έπαιξε και παίζει το κοχύλι στη ζωή του ανθρώπου, θα διαπιστώσει εύκολα ότι αυτό υπήρξε κοντά του σε κάθε στιγμή της πορείας του, από τη μακρινή αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή.
Το όστρακο θεωρήθηκε σύμβολο ομορφιάς στην αρχαία Ελλάδα, υλικό επεξεργασίας στη ρωμαϊκή εποχή, θρησκευτικό σύμβολο στη βυζαντινή αυτοκρατορία, οικονομική μονάδα στην προκολομβιανή περίοδο στην Αμερική και την Αφρική, αντικείμενο Τέχνης και Αρχιτεκτονικής στην Αναγέννηση, (συμπεριλαμβανομένων και των εποχών Baroque και Rococo) και τέλος βασιλικό και αριστοκρατικό προνόμιο στη βικτωριανή εποχή.
Το κοχύλι βρέθηκε να παίζει ουσιαστικό ρόλο στην ιστορία, στην οικονομία, στην αρχιτεκτονική, στις καλές τέχνες, στη θρησκεία, στη μουσική και το χορό, στη διακόσμηση, στη διαφήμιση, καθώς και στη μαγειρική.
IΣTOPIA και Κοχύλι
Η επιστημονική μελέτη των οστράκων ξεκινά στην αρχαία Ελλάδα τον 4ο π.X. αιώνα από τις εργασίες του Αριστοτέλη και του Θεόφραστου. O Αριστοτέλης, πρωτοπόρος ζωολόγος, φιλόσοφος και φυσιοδίφης, στην "περί ζώων ιστορία" περιγράφει με εξαιρετική λεπτομέρεια το διαχωρισμό των μαλακίων σε "μαλακόστρακα" και "οστρακόδερμα".
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Αφροδίτη, η θεά του έρωτα και της ομορφιάς, αναδύθηκε από τη θάλασσα μέσα από ένα κτένι κοντά στις ακτές της Κύπρου.
Τον 15ο π.X. αιώνα στην Τύρο και τη Σιδώνα, ένα είδος οστράκου χρησίμευε για την πορφυρή βαφή των ενδυμάτων και αργότερα των χιτώνων των Ρωμαίων και Βυζαντινών αυτοκρατόρων.
Oι κάτοικοι της Τύρου το ονόμασαν Murex purpura και η οικογένεια των oστράκων αυτών ονομάσθηκε Muricidae. Κατά τον Πλίνιο Γάιο η διαδικασία αφορούσε το βράσιμο κατακερματισμένων οστράκων και την εκχύλιση του χρώματος, σε συγκεκριμένους χώρους, τα "Πορφυρεία". Για ένα γραμμάριο βαφής χρειάζονταν 10.000 πορφύρες.
Τον 15ο π.X. αιώνα στην Τύρο και τη Σιδώνα, ένα είδος οστράκου χρησίμευε για την πορφυρή βαφή των ενδυμάτων και αργότερα των χιτώνων των Ρωμαίων και Βυζαντινών αυτοκρατόρων.
Oι κάτοικοι της Τύρου το ονόμασαν Murex purpura και η οικογένεια των oστράκων αυτών ονομάσθηκε Muricidae. Κατά τον Πλίνιο Γάιο η διαδικασία αφορούσε το βράσιμο κατακερματισμένων οστράκων και την εκχύλιση του χρώματος, σε συγκεκριμένους χώρους, τα "Πορφυρεία". Για ένα γραμμάριο βαφής χρειάζονταν 10.000 πορφύρες.
MOYΣIKH - XOPOΣ και Κοχύλι
Πολλοί πρωτόγονοι λαοί της Αφρικής, ακόμη και σήμερα, χρησιμοποιούν μικρά όστρακα σε ζωνοειδείς περιτυλίξεις του σώματός τους για ιεροτελεστίες και χορούς. Μέσα στους αιώνες το όστρακο Τρίτων (Charonia Tritonis), κοινώς "μπουρού", χρησίμευε σαν μουσικό όργανο. Το όνομα προέρχεται από το θεό της θάλασσας Τρίτωνα, γιο του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης.
Υπάρχει ένα υπέροχο άγαλμα του Τρίτωνα, έργο του Bernini, στην πλατεία Barberini της Ρώμης, το οποίο θεωρείται ένα από τα γλυπτά αριστουργήματα μπαρόκ της εποχής.
Υπάρχει ένα υπέροχο άγαλμα του Τρίτωνα, έργο του Bernini, στην πλατεία Barberini της Ρώμης, το οποίο θεωρείται ένα από τα γλυπτά αριστουργήματα μπαρόκ της εποχής.
 |
| Το συντριβάνι του Τρίτωνα βρίσκεται στην Piazza Barberini και φτιάχτηκε το 1643. |
ZΩΓPAΦIKH και Κοχύλι
 |
| S. Botticelli, Η γέννηση της Αφροδίτης |
Από τους ζωγράφους που χρησιμοποίησαν το κοχύλι στους πίνακές τους, επιγραμματικά αναφέρουμε τον S. Botticelli με το περίφημο έργο του η"Γέννηση της Αφροδίτης" (1480), τον J. del Zucchi με τον πίνακα "Oι θησαυροί της θάλασσας" (1590 στην γκαλερί Borghese της Ρώμης), τον E. de Critz (1645), τον P. Paul Rubens (1625), τους Oλλανδούς D. van Gelder, F. H. Francken (1619), Van der Ast, (1656), Rembranandt (1650) και A. van Beyeren (1690).
Από τους νεότερους ζωγράφους θα πρέπει να αναφέρουμε τον Matisse(1940), τον O. Redon (1912), καθώς και τους Έλληνες γνωστούς μας ζωγράφους Ν. Βώκο (1859-1902), τον Δ. Γαλάνη (1879-1966) και τους πιο σύγχρονους Δ. Μυταρά (Αθήνα), S. Mayer-Χριστοπούλου (Ναύπλιο) και τον ποιητή Oδ. Ελύτη με την ιδιαιτερότητα της ζωγραφικής του τέχνης.
Από τους ζωγράφους που χρησιμοποίησαν το κοχύλι στους πίνακές τους, επιγραμματικά αναφέρουμε τον S. Botticelli με το περίφημο έργο του η"Γέννηση της Αφροδίτης" (1480).
 |
| Ν. Βώκος, Ψάρια και στρείδια |
 |
| Ιακωβίδης, Πιατέλα με λουλούδια και όστρακα |
| J. del Zucchi με τον |
 |
P. Paul Rubens (1625)
 |
Balthasar van der Ast(1656) |
 |
| Ιακωβίδης, Νεκρή φύση με όστρακα |
 |
Adriaen Coorte, Shells (1697) |
ΚΟΧΥΛΙ και Λογοτεχνία
Η ομορφιά των κοχυλιών δεν ήταν δυνατό ν' αφήσει ασυγκίνητους τους λογοτέχνες - πεζογράφους και ποιητές - Έλληνες και ξένους.
Από τους πεζογράφους τελείως ενδεικτικά μπορούμε ν' αναφέρουμε τη Rosamunde Pilscher ("Ψάχνοντας για κοχύλια") και από τους Έλληνες τον Ηλ. Βενέζη ("Αιγαίο", "Ωκεανός" κ.α.) και τον Α. Καρκαβίτσα ("Λόγια της πλώρης").
Εκείνους όμως που κυρίως γοήτευσαν και ενέπνευσαν τα όστρακα με την ομορφιά τους είναι οι ποιητές. Oι περισσότεροι αναφέρονται στα κοχύλια είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, δημιουργώντας εικόνες απαράμιλλου κάλλους.
Ταξίδευε σ' άκρες ιωνικές,
σ' άδεια κοχύλια θεάτρων....
(Γ. Σεφέρης, Ημερολόγιο Καταστρώματος, Γ').
Τα μάτια σου δύο τραγικά κοχύλια.....
(Γ. Σεφέρης, Τρία κρυφά ποιήματα).
| Φυγή-Γ.Σεφέρης Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο μέσα στο πρωινό χορτάρι ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας. |
Σαλαμίνα της Κύπρος, Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ’.
Τα νέα κορμιά περάσαν απ’ εδώ, τα ερωτευμένα
Παλμοί στους κόλπους, ρόδινα κοχύλια και τα σφυρά
Τρέχοντας άφοβα πάνω στο νερό
Κι αγκάλες ανοιχτές για το ζευγάρωμα του πόθου.
...Ω να μπορούσαμε ν' αγαπήσουμε τουλάχιστο σαν τις μέλισσες όχι σαν τα περιστέρια τουλάχιστο σαν τα κοχύλια όχι σαν τις σειρήνες.....
Παλμοί στους κόλπους, ρόδινα κοχύλια και τα σφυρά
Τρέχοντας άφοβα πάνω στο νερό
Κι αγκάλες ανοιχτές για το ζευγάρωμα του πόθου.
...Ω να μπορούσαμε ν' αγαπήσουμε τουλάχιστο σαν τις μέλισσες όχι σαν τα περιστέρια τουλάχιστο σαν τα κοχύλια όχι σαν τις σειρήνες.....
(Σάββατο), Γιώργος Σεφέρης
| Καθώς γλυκά φυσά ουρανός μεσ' σ' αδειανό κοχύλι.... (Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας).Οδυσσέας Ελύτης |
Κοχύλια γιομισμένα νερό απ' το
|
Από τη συλλογή Μνήμες και παρουσίες (1964) της Ιφιγένειας ΔιδασκάλουΧτες και προχτές
|
ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ
Το κοχύλι που μου χάρισες
ακόμα το κρατώ.
«Θυμάται τη θάλασσα.
Τόσα χρόνια θυμάται τη θάλασσα
κι αναστενάζει.» Ψιθύριζες κάποτε
καθώς τ ακουμπούσες στ’ αφτί.
Εσύ τώρα μια θάλασσα
εγώ ένα κοχύλι που θυμάται
μα πώς ν’ ακούσεις τον αναστεναγμό.
(Τραβέρσο) Νίκος Καββαδίας)
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Aπάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.
(Νίκος Καββαδίας-Πικρία)
Ό,τι αγαπούσα αρνήθηκα για το πικρό σου αχείλιτον τρόμου που δοκίμαζα πηδώντας το κατάρτι
το μπούσουλα, τη βάρδια μου και την πορεία στο χάρτη,
για ένα δυσεύρετο μικρό θαλασσινό κοχύλι.
Τίποτα πια
Μονάχα η θάλασσα σφυρίζοντας.
Ένα μεγάλο κοκύλι
Στο στόμα του ορίζοντα
(Τίτος Πατρίκιος, Ποιήματα Ι, 1948-1954)
Η βοή της ζέστης στ' απλωμένα σεντόνια.
Στα πέδιλα των παιδιών κοχύλια κι' άμμος.
Κύλησε απ' τη σκάλα ο κουβάς με το νερό.
Μεμιάς αδίσταχτη η θάλασσα αποκρίθηκε.
Τίποτα πια δεν μπορείς ν' αναβάλεις.
"Κοχύλι", του Ρουμπέν Νταρίο
Ένα χρυσό βαρύ κοχύλι πάνω στην άμμο βρήκα.
Μαργαριτάρια φίνα το στολίζαν.
με θεία δάχτυλα η Ευρώπη το ‘χε αγγίξει
σαν έσκιζε τα κύματα πα’ στον ουράνιο ταύρο.
Στα χείλη μου το σήκωσα το βουερό κοχύλι
για να σαλπίσω την ηχώ των θαλασσών.
το ακούμπησα στο αυτί μου και τα κυανά άκουσα βάθη
τον μυστικό τους θησαυρό να ψιθυρίζουν.
Γεύομαι τώρα την αλμύρα των πικρών ανέμων
που της Αργούς φουσκώναν τα πανιά
σαν ερωτεύονταν του Ιάσονα το όνειρο τα αστέρια.
και των κυμάτων ακούω το μουρμουρητό και μια άγνωστη λαλιά
και μια βαθιά φουσκονεριά κι έναν αγέρα μυστηριώδη…
και των κυμάτων ακούω το μουρμουρητό και μια άγνωστη λαλιά
και μια βαθιά φουσκονεριά κι έναν αγέρα μυστηριώδη…
(Το κοχύλι έχει το σχήμα της καρδιάς.)
(Μετάφραση από τα ισπανικά: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης)
συναντά κανείς και στον Α. Εμπειρίκο, στο Ν. Καββαδία αλλά και στα τραγούδια του Λευτέρη Παπαδόπουλου ή στο Federico Garcia Lorca.
Στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλος
Στο Μόλυβο, στη Μυτιλήνη
θα βρω μια μάγισσα που λύνει
τα μάγια που σου έχουν κάνει
και την καρδιά σου έχουν μαράνει.
Κι όταν λυθούν τα μαύρα μάγια
κάτω απ’ των άστρων την ανταύγεια
σ’ ένα κοχύλι θα κλειστούμε
και στο βυθό θ’ αγκαλιαστούμε.
Να μην μας δει ανθρώπου βλέμμα
γιατί τα μάγια σαν το αίμα
φεύγουνε και ξαναγυρνάνε
και την αγάπη τυραννάνε.
William Robert Symonds (1851 – 1934)
Ανδρέας Εμπειρίκος, «Το γάλα του αιγιαλού»-απόσπασμα
Στην χώρα που ανθούν στις αμμουδιές οι κόρες
Τ' άστρα ξυπνούν και φέγγουν άναυδα τη νύχτα
Στιλπνά σαν μουσαμάδες των ψαράδων
Ενώ τ' αστέρια της θαλάσσης πλησιάζουν
Πρώτα λευκά και σχεδόν άχρωμα
Έπειτα κόκκινα και ζωηρά
Με τα πλοκάμια των σφαδάζοντα
Για το εφήβαιον και για τα στήθηΤων νεανίδων.
Οι αμμουδιές είναι διάστικτες από κοχύλια
Μ' ένα φιλί λησμονημένο μες στα βότσαλα
Μ' ένα πουλί που κούρνιασε στα στήθη Κόρης γλυκιάς
που του μιλάει και λέγει
Πουλί καλό πουλί χρυσό πουλί λαμπρό μαντάτο
Χαϊδεύοντας το στα βυζιά της με λαχτάρα
Μονάχα η θάλασσα σφυρίζοντας.
Ένα μεγάλο κοκύλι
Στο στόμα του ορίζοντα
(Τίτος Πατρίκιος, Ποιήματα Ι, 1948-1954)
| (Γ. Ρίτσος) Ένα ψαλίδι φεγγαριού κόβει θαλάσσια κρίνα κι ένα αλητάκι σπάρος φυσώντας ξεφυσώντας παίζει τη φυσαρμόνικα έξω από τη μισόκλειστη γρίλλια μιας αχιβάδας |
Στα πέδιλα των παιδιών κοχύλια κι' άμμος.
Κύλησε απ' τη σκάλα ο κουβάς με το νερό.
Μεμιάς αδίσταχτη η θάλασσα αποκρίθηκε.
Τίποτα πια δεν μπορείς ν' αναβάλεις.
"Κοχύλι", του Ρουμπέν Νταρίο
Ένα χρυσό βαρύ κοχύλι πάνω στην άμμο βρήκα.
Μαργαριτάρια φίνα το στολίζαν.
με θεία δάχτυλα η Ευρώπη το ‘χε αγγίξει
σαν έσκιζε τα κύματα πα’ στον ουράνιο ταύρο.
Στα χείλη μου το σήκωσα το βουερό κοχύλι
για να σαλπίσω την ηχώ των θαλασσών.
το ακούμπησα στο αυτί μου και τα κυανά άκουσα βάθη
τον μυστικό τους θησαυρό να ψιθυρίζουν.
Γεύομαι τώρα την αλμύρα των πικρών ανέμων
που της Αργούς φουσκώναν τα πανιά
σαν ερωτεύονταν του Ιάσονα το όνειρο τα αστέρια.
και των κυμάτων ακούω το μουρμουρητό και μια άγνωστη λαλιά
και μια βαθιά φουσκονεριά κι έναν αγέρα μυστηριώδη…
και των κυμάτων ακούω το μουρμουρητό και μια άγνωστη λαλιά
και μια βαθιά φουσκονεριά κι έναν αγέρα μυστηριώδη…
(Το κοχύλι έχει το σχήμα της καρδιάς.)
(Μετάφραση από τα ισπανικά: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης)
συναντά κανείς και στον Α. Εμπειρίκο, στο Ν. Καββαδία αλλά και στα τραγούδια του Λευτέρη Παπαδόπουλου ή στο Federico Garcia Lorca.
Στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλος
Στο Μόλυβο, στη Μυτιλήνη
θα βρω μια μάγισσα που λύνει
τα μάγια που σου έχουν κάνει
και την καρδιά σου έχουν μαράνει.
Κι όταν λυθούν τα μαύρα μάγια
κάτω απ’ των άστρων την ανταύγεια
σ’ ένα κοχύλι θα κλειστούμε
και στο βυθό θ’ αγκαλιαστούμε.
Να μην μας δει ανθρώπου βλέμμα
γιατί τα μάγια σαν το αίμα
φεύγουνε και ξαναγυρνάνε
και την αγάπη τυραννάνε.
William Robert Symonds (1851 – 1934)
Ανδρέας Εμπειρίκος, «Το γάλα του αιγιαλού»-απόσπασμα
Στην χώρα που ανθούν στις αμμουδιές οι κόρες
Τ' άστρα ξυπνούν και φέγγουν άναυδα τη νύχτα
Στιλπνά σαν μουσαμάδες των ψαράδων
Ενώ τ' αστέρια της θαλάσσης πλησιάζουν
Πρώτα λευκά και σχεδόν άχρωμα
Έπειτα κόκκινα και ζωηρά
Με τα πλοκάμια των σφαδάζοντα
Για το εφήβαιον και για τα στήθηΤων νεανίδων.
Οι αμμουδιές είναι διάστικτες από κοχύλια
Μ' ένα φιλί λησμονημένο μες στα βότσαλα
Μ' ένα πουλί που κούρνιασε στα στήθη Κόρης γλυκιάς
που του μιλάει και λέγει
Πουλί καλό πουλί χρυσό πουλί λαμπρό μαντάτο
Χαϊδεύοντας το στα βυζιά της με λαχτάρα
Περισσότερο απ' όλους όμως φαίνεται να γοητεύεται ο Oδ. Ελύτης. Στο έργο του - ποιητικό και ζωγραφικό - βλέπομε συχνά να επανέρχεται μαζί με το φως, τη θάλασσα και τον ουρανό, το κοχύλι.
Πώς να χωρέσει ο ουρανός σε μια κοχύλα ρόδινη.... (Ήλιος ο πρώτος).
Καθώς γλυκά φυσά ουρανός μεσ' σ' αδειανό κοχύλι....
(Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας).
Τρίμματα χοχλιδιών στον ήλιο...
(Έξη και μια τύψεις για τον ουρανό).
Bουή από πελαγίσιον κόχυλα...
(Μαρία Νεφέλη).
Οδυσσέας Ελύτης, "Ο μικρός ναυτίλος", 1985
Τι πάει να πει «δεν πρέπει», «δεν αρμόζει».
Εγώ έχω δει παρθένες κι έχω ανοίξει
Το χνουδερό τους όστρακο να βρω το μέσα μέρος
Το μέρος της καταστροφής και του θανάτου.Φλοίσβος φιλί -1984
Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο Έρωτας.
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος δίνει στον ορίζοντα.
Κύματα φεύγουν έρχονται,
αφρισμένη απόκριση στ’ αυτιά των κοχυλιών.
Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα γέρνει πανί του ονείρου.
Μακριά
έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει Φλοίσβος.
Κύματα φεύγουν έρχονται,
αφρισμένη απόκριση στ’ αυτιά των κοχυλιών.
Δοξαστικό, Οδυσσέας Ελύτης
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη …. Των ψιθύρων η επώαση μες στα κοχύλια μιά χαμένη σαν όνειρο: η Αριγνώτα ένα φως μακρινό που λέει: κοιμήσου σαστισμένα φιλιά σαν πλήθος δέντρα
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
Κοχύλι
Στη Νατάλια Χιμένεθ
Μου έφεραν ένα κοχύλι.
Μέσα του τραγουδάει
μια θάλασσα χάρτης.
Την καρδιά μου
γεμίζει νερό
με ψαράκια
σκουρόχρωμα και ασημένια.
Μου έφεραν ένα κοχύλι.
Αλκυόνη Παπαδάκη
Σχεδόν όλη μου τη ζωή την πέρασα στην ακροθαλασσιά.
Κρατούσα ένα κοχύλι κι ονειρευόμουνα τον ωκεανό.
Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό της.
Κάποιοι όμως είναι τυχεροί.
Στ' άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους.
Να λες, μ' ένα κοχύλι πόσο μ' αγαπάς
κι όλα τα σύννεφα να τα σκορπάς
κρυφή μου θάλασσα θα πάω, όπου με πας
Να λες, όσα τραγούδια έγραψα για μας
με την αγάπη όλα τα νικάς
βουνά και πέλαγα αν θέλεις, τώρα περνάς
ΠΗΓΗ: https://pyroessa-artemusica.blogspot.com/2014/07/blog-post.html
Πώς να χωρέσει ο ουρανός σε μια κοχύλα ρόδινη.... (Ήλιος ο πρώτος).
Καθώς γλυκά φυσά ουρανός μεσ' σ' αδειανό κοχύλι....
(Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας).
Τρίμματα χοχλιδιών στον ήλιο...
(Έξη και μια τύψεις για τον ουρανό).
Bουή από πελαγίσιον κόχυλα...
(Μαρία Νεφέλη).
Οδυσσέας Ελύτης, "Ο μικρός ναυτίλος", 1985
Τι πάει να πει «δεν πρέπει», «δεν αρμόζει».
Εγώ έχω δει παρθένες κι έχω ανοίξει
Το χνουδερό τους όστρακο να βρω το μέσα μέρος
Το μέρος της καταστροφής και του θανάτου.Φλοίσβος φιλί -1984
Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο Έρωτας.
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος δίνει στον ορίζοντα.
Κύματα φεύγουν έρχονται,
αφρισμένη απόκριση στ’ αυτιά των κοχυλιών.
Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα γέρνει πανί του ονείρου.
Μακριά
έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει Φλοίσβος.
Κύματα φεύγουν έρχονται,
αφρισμένη απόκριση στ’ αυτιά των κοχυλιών.
| (Προσανατολισμοί) ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ Τώρα θά ῾χω σιμά μου ἕνα λαγήνι ἀθάνατο νερό Θά ῾χω ἕνα σχῆμα λευτεριᾶς ἀνέμου ποὺ κλονίζει Κι ἐκεῖνα τὰ χέρια σου ὅπου θὰ τυραννιέται ὁ ἔρωτας Κι ἐκεῖνο τὸ κοχύλι σου ὅπου θ᾿ ἀντηχεῖ τὸ Αἰγαῖο. |
Δοξαστικό, Οδυσσέας Ελύτης
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη …. Των ψιθύρων η επώαση μες στα κοχύλια μιά χαμένη σαν όνειρο: η Αριγνώτα ένα φως μακρινό που λέει: κοιμήσου σαστισμένα φιλιά σαν πλήθος δέντρα
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
Κοχύλι
Στη Νατάλια Χιμένεθ
Μου έφεραν ένα κοχύλι.
Μέσα του τραγουδάει
μια θάλασσα χάρτης.
Την καρδιά μου
γεμίζει νερό
με ψαράκια
σκουρόχρωμα και ασημένια.
Μου έφεραν ένα κοχύλι.
Αλκυόνη Παπαδάκη
Σχεδόν όλη μου τη ζωή την πέρασα στην ακροθαλασσιά.
Κρατούσα ένα κοχύλι κι ονειρευόμουνα τον ωκεανό.
Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό της.
Κάποιοι όμως είναι τυχεροί.
Στ' άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους.
Να λες, μ' ένα κοχύλι πόσο μ' αγαπάς
κι όλα τα σύννεφα να τα σκορπάς
κρυφή μου θάλασσα θα πάω, όπου με πας
Να λες, όσα τραγούδια έγραψα για μας
με την αγάπη όλα τα νικάς
βουνά και πέλαγα αν θέλεις, τώρα περνάς
ΠΗΓΗ: https://pyroessa-artemusica.blogspot.com/2014/07/blog-post.html